Φωτογραφιση πολιτικου γαμου

Γνωριστήκαμε ένα πρωινό του Οκτώβρη στο γραφείο. Θα μπορούσα να πω ότι καταλάβαμε ότι
κάτι περίεργο συμβαίνει από την πρώτη ματιά. Αποφασίσαμε περίπου ένα χρόνο μετά να
ζήσουμε μαζί και να παντρευτούμε, κι έτσι ταξιδέψαμε στην Αθήνα από την Βουδαπέστη για να
πάρουμε τις βέρες μας. Τις φορέσαμε μια ηλιόλουστη Κυριακή Πάσχα στην αυλή του σπιτιού
μου στο χωριό Μάνδρες Κιλκίς με συνοδεία τις ευχές της οικογένειας, σουβλιστό αρνί και
κλαρίνα.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες του γάμου. 1 η Ιουνίου – αρχή καλοκαιριού, επιλέξαμε
να κάνουμε τον γάμο μας στη Βουδαπέστη – 31 η Αυγούστου – τέλος καλοκαιριού, αποφασίσαμε
να ανταλλάξουμε τους όρκους μας ενώπιον φίλων και συγγενών και να γλεντήσουμε στην
Ελλάδα. Θέλαμε να είναι ένας γάμος με λίγους καλεσμένους, πολύ προσωπικός και μοναδικός –
φτιάξαμε τα προσκλητήρια και την ιστοσελίδα μόνοι μας, επιλέξαμε γλυκά και κεράσματα από
έναν γυναικείο συναιτερισμό, ονειρευτήκαμε και ράψαμε τα ρούχα μας σε σχεδιαστές, μέχρι και
τους όρκους μας τους γράψαμε και τους ντύσαμε με χαρτί που έφερα από το Νεπάλ. Θέλαμε ο
γάμος μας να αναδεικνύει και να αναμειγνύει τις κουλτούρες μας, τις προσωπικότητές μας, την
σχέση μας. Προτεραιότητα και των δύο ήταν το καλό φαγητό και η γνήσια, ελληνική, καλή
παραδοσιακή μουσική, κι έτσι η ζωντανή ορχήστρα και μια ταβέρνα με αυθεντικές γεύσεις ήταν
το α και το ω. Όλως παραδόξως ο Csaba ήταν αυτός που, ως λάτρης την παραδοσιακής
ελληνικής μουσικής, βρήκε τους μουσικούς που θα έδιναν ζωή στη βραδιά μας, ενώ εγώ βρήκα
μια ταβέρνα που φάνταζε ιδανική.
Μια ταβέρνα στη μέση του δάσους στα Πορόια Σερρών, ανάμεσα σε τρεχούμενα νερά,
βελανιδιές και πλατάνια, και ένα πετρόχτιστο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να είναι οι φωλιές, που
θα μας φιλοξενήσουν για ένα μαγικό τριήμερο για να γιορτάσουμε την ημέρα αυτή. Το γλέντι
παρόλα αυτά άρχισε ημέρες πριν στην Χαλκιδική, καθώς κανονίσαμε να κάνουμε διακοπές
αγόρια κορίτσια, Έλληνες και ξένοι, για να γνωριστούμε και να κάνουμε αυτή την στιγμή ακόμη
πιο αξέχαστη. Κι έτσι έγινε. Την Παρασκευή, όταν πια φτάσαμε στα Πορόια, όλοι ήμαστε μια
παρέα, και το γλέντι άρχισε να παίρνει φωτιά με εκμάθηση παραδοσιακών χορών στην πλατεία
του χωριού κάτω από τα πλατάνια.
Η ημέρα του γάμου πέρασε σαν νερό. Είχα επιλέξει κάθε στιγμή εκείνης της ημέρας να είναι ένα
μοίρασμα και μια ανάμνηση με τους ανθρώπους μου, κι έτσι την προετοιμασία και περιποίησή
μου ανέλαβαν οι αγαπημένες μου φίλες. Όσο η ώρα περνούσε η ανυπομονησία να ακούσουμε
τους όρκους ο ένας του άλλου και η συγκίνηση που όλος αυτός ο κόσμος ήρθε από παντού για
εμάς γιγαντώνονταν. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τα λόγια που είπε ο ένας για τον άλλον, τις
υποσχέσεις που δώσαμε. Μας έφεραν δάκρυα σύγκινησης, αλλά και χαράς, γιατί ό,τι ακούστηκε
ήταν σαν απάντηση στο κείμενο του άλλου, παρόλο που δεν είχαμε καμία ιδέα για το τι έγραψε ο
καθένας στους όρκους του. Μετά τα δάκρυα, τις αγκαλιές, τα φιλιά και τις ευχές, άρχισε το
φαγητό, το ποτό, ο χορός. Και εμείς και οι οικογένειές μας και οι καλεσμένοι μας γλεντήσαμε με
την καρδιά μας εκείνο το βράδυ. Το όνειρό μας να είναι ένας γάμος ξεχωριστός, απαλλαγμένος
από τυπικότητες, γεμάτος ξεγνοιασιά, «δικός μας», έγινε πραγματικότητα. Δεν θα αλλάζαμε ούτε
στιγμή και ανατρέχουμε σε κάθε δευτερόλεπτο με χαμόγελο.